Ooit dacht ik hem te behangen, zo hobbelig was die wand. Na talrijke oplapbeurten en elektrische kunstgrepen, kon je bij het scheerlicht van de wandverlichting elke avond een waanzinnig reliëf aanschouwen. Doorn in mijn oog. Schandvlek in wat binnenkort een volledig gerenoveerde woonruimte moet heten.
Ik deed mezelf voor mijn verjaardag dus alvast een plakker cadeau. Primer, kalk en vakmanschap maakten de hobbels plat, het spinnenweb aan onderliggende draden onzichtbaar en deze mama heppie.
Eens mooi droog, mag ik dan schilderen!
Ik hoor nu al het zachte gesis van primer op gortdroge kalk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten