Totaal aantal pageviews

woensdag 31 december 2014

Give-away: Delfts dekentje


Ooit maakte ik dit kleine schattige babydekentje. Net goed voor een maxicosi of een minibabywiegje. Lekker zacht. Kan zowel voor een meisje als voor een jongen. 

Maar sindsdien is er precies nooit een geschikte baby geboren om het cadeau te geven.

Misschien wil jij het wel? Dat kan. Laat het mij weten onder dit stukje, in een reactie. Mijn zonen gaan zaterdag, al ze zo rond de middag wakker worden, de leukste reactie kiezen. En dan zorg ik dat het bij jou geraakt.

dinsdag 30 december 2014

Voornemen 3: was, plas en kookfornuis

Na een hele dag heen en weer crossen voor de sneeuwschool van de ene en de beugel van de andere, ben ik daarnet uit mijn vel gesprongen. Hangend in de zetel, riep de puber boos dat hij zich hier weeral zat te vervelen. 

Gezwind landde de mand met vers gewassen ondergoed op de salontafel. Een berg van twee weken, klaar om te sorteren. Gechoqueerd dat ze waren. Roepen en tieren, de jongste bijna aan het janken. Dat dat mijn werk was. Dat ze geen slaven waren. Zij wisten toch niet eens hoe dat moest.

Het is net dat laatste dat ik zo haat aan veel mannen: ze kunnen het echt niet! Hun talenten zijn geïsoleerd aan de machokant van de wereld. Vraag aan een fysicus hoe een wasmachine werkt, en hij moet zijn moeder bellen. Vraag mijn lief om avondeten, en Jef Patat is weer content. Helpen met het huiswerk van de kinderen brengt de vrijheid van  denken en de zelfstandigheid plotsklaps ernstig in gevaar.

Ik ken natuurlijk ook tal van heren die compleet geëmancipeerd zijn. Ik ga hen wat meer zichtbaar maken. Want het zijn die rolmodellen die ik in de hersenen van mijn mannen ga rammen. 

2015 wordt met andere woorden het jaar van de was, de plas en het kookfornuis.




maandag 29 december 2014

Funky


Funky broekske, vind je niet?
Ik hoop dat de diva er content mee gaat zijn.

Patroon: Jacob broek, maat 116
Stoffen Moens, Borgerhout

Voornemen 2: romantiek


Ik vind dat allemaal geen probleem. Dat mijn lief niet bij mij woont, dat ik al jaren vaker met de kinderen dan met een man op vakantie ga, dat ik doorgaans alleen naar trouwfeesten, nieuwjaarsfeesten, familiefeesten, verjaardagsfeesten, naar leuke en stomme feesten ga. 

Ik vind het geen punt dat ik geen verjaardagscadeau of kerstcadeau of nieuwjaarscadeau van mijn lief krijg. 

Hobbelend door de sneeuw blijf ik wel achter met de jongens, die houden mij net zo goed vast mocht ik vallen. 

Allemaal romantische zever. Een nuchtere tante zoals ik kan wel zonder.

Dus ja daar lag ik dan zaterdag, bij een logeerpartij op de meest romantische plek in Antwerpen, helemaal alleen in de hartjescaravan. Vol torteltjes en lieve lichtjes. Met een elektrisch dekentje om mij warm te houden. Want mijn lief sliep liever thuis.

Mijn zonen haalden hun schouders op. Josse merkte schamper op dat mij dat nogal vaak overkwam.

En de gastvrouw, heerseres van sprookjes en koningin van de bedachtzaamheid, vond wellicht de sleutel.
De kans is namelijk groot dat ik zwijmelende mannen onbedaarlijk uitlach. Je oogst bij mij meer succes met een zak potgrond dan met een bos bloemen. Liever een degelijke pan dan een duur restaurant.

Ik overliep de talloze keren dat ik een aanbod voor een etentje heb afgewimpeld en de restjes heb opgewarmd. De lijst met gemiste weekendjes vanuit de overweging mijn verlof op te sparen voor de examens van de kinderen is lang.

Ik denk dat de fee gelijk heeft dat ik met mijn voorkeur voor praktisch nut en economische motieven, elke kans op romantiek in de kiem smoor.

In 2015 gooi ik het roer om. Ik ga mijn lach inhouden, ik zoek alvast de kaarsjes en ergens in mijn kast ligt nog een  onderbroek met heel veel kant.

zaterdag 27 december 2014

Wenskaart



Dit jaar liet ik geen fotokaarten drukken met kerst- en nieuwjaarswensen.

Ik had geen geschikte foto van mijn kinderen. Die worden zo groot, die doen vaak zo stom voor de lens. Nooit zijn ze meer tegelijkertijd een keertje schattig voor de foto.

Tot vandaag.
Het is te laat zeker om nu nog kaartjes te laten drukken?

Dan maar digitaal: ik wens je een goede gezondheid, en  verrassingen die leuk zijn.

vrijdag 26 december 2014

Voornemen 1: start to run

Natuurlijk ga ik niet beginnen lopen. Zot! Ik sta niet met een jogginske. Lopen is saai. Ik geraak geen 200 meter ver of ik val over een steentje.

En ook. Ik weet niet hoe dat bij u is, maar mijn zonen vonden het geen optie dat ik drie keer per week een uur door het park ging jakkeren. Terwijl ik ook gewoon lekker gezellig bij hen kon blijven.

Dus daarom het idee om de hype van start to run volkomen te negeren.

In plaats daarvan gaan wij elke week één keer met ons drieën zwemmen. Verplicht één avond ons best doen om hup hup hup snel klaar te zijn met huiswerk, huishouden en toestanden. En dan als eendjes achter mekaar gaan baantjes trekken.

Mijn eerste voornemen is dus op voorhand al mislukt en het voelt als een enorme overwinning.

dinsdag 23 december 2014

Kerstavond


Morgen de eerste kerstavond zonder kinderen sinds ik moeder ben.
Dat heeft een aantal gevolgen.

Zo ga ik echt niet beginnen met een kerstboom, want ik ga pathetisch worden als ik die alleen moet staan versieren. Dus volg ik de trend en ga ik eco, met takken van de boom van de buren.

Een tweede gevolg is dat ik door deze omstandigheden in aanmerking kom om mee te vieren met het zieligemensenkransje en dat mij dus de meest lacherige kerstavond in tijden staat te wachten. 
 

maandag 22 december 2014

Solden!

Ik maakte een paar keer een reeks rokken voor Talent in de buurt.
Deze zijn niet verkocht geraakt. Ik zou ze natuurlijk zelf kunnen dragen. 
Maar misschien wil iemand van jullie er wel eentje?

15 euro per stuk. 
Ze zijn allemaal maatje M. 
Uw gat past er zeker in, want het zijn allemaal A-modelletjes.


Deze is nu van Hilde S.
Deze hoort nu bij Kitty.



zondag 21 december 2014

Armen




Het best word ik getroost door een danser. Iemand die me in de armen neemt en de muziek danst zoals ik ze voel.

Waar gesprekken wel hun ding doen en de ratio zorgt dat ik altijd voort kan, verzoent een goede dans mij in één beweging weer met deze idiote wereld.

zaterdag 20 december 2014

Rapport

Donderdagavond zijn we zijn rapport gaan halen.
Over de hele lijn geslaagd. Hoewel het met 21/40 voor Frans maar nipt was. (Derdoorisderdoor is al zes jaar mijn moto.)

Een trots kind. Een verwonderde vader.
Een mama die zo blij was dat ze wel kon dansen. Maar die zo doodop was van twee weken eindeloos motiveren, coachen en de zweep erop, dat ze die avond een uur voor het einde van de milonga al in haar bed is gekropen.

Kinderen en gaan werken. Ik blijf dat een pittige opdracht vinden.

donderdag 11 december 2014

Nieuw samengesteld gezin


Ik sla de Bodytalk-bijlage van de Knack open en ik lees: 

"Een nieuw samengesteld gezin, kortweg NSG, bestaat uit twee partners die samenleven onder één dak, van wie ten minste één kinderen heeft uit een vorige relatie."

Mijn lief woont niet onder hetzelfde dak. Hij helpt zelfs niet bij het huiswerk en laat ook andere kinderdinges aan mij over. 
En dat lukt probleemloos.

Dat lukt omdat hij mij helpt. Hij doet dingen waar ik niet toe kom. Tuin onderhouden, opruimacties, afwas, boodschappen, doe het zelf, auto. Dingen die ik niet eens opmerk.

Dat lukt omdat hij mij verwent. Met praktische geschenken, tango, etentjes, attenties en pakken aandacht.

Dat lukt omdat wij ons leven delen en niet gewoon een huis.

Hou uw dak en uw gezinnen maar.
Wij zijn een team. Eén dat draait.

woensdag 10 december 2014

Zwarte piet

 

Om vijf uur 's nachts is alles minder duidelijk dan overdag. Het is bijvoorbeeld donker. En de pakjes zijn te goed verstopt. De snoep komt niet geruisloos tussen de kerstballen vandaan. 

Dus viel zo'n hele grote zwarte piet. Pure chocola in brokken op de grond.

En zo komt het dat ik op sinterklaasnacht, rond zessen, koud en misselijk van die zwarte piet in bed lag. Toen de mannen drie uur later joelend naar beneden stormden, was ik net weer ingedommeld.

Mijn zonen zijn al een tijd ongelovig, maar stellen de traditionele presentatie van de sintcadeaus zeer op prijs.

dinsdag 9 december 2014

Blokken en granny squares



Blokken en granny squares. Een verbintenis.

Scène 1:
Ik was hoogstens een jaar of vijf. Wij woonden in een boerengat en hadden geen telefoon. Dat was toen normaal. Om te bellen ging mijn mama naar de boerderij naast ons. Ook dat was toen normaal.

De telefoon stond in de mooie kamer. Die was altijd volkomen stil en opgeruimd, want enkel gebruikt voor speciaal bezoek. Of om te bellen.

Als mijn mama telefoneerde, zat ik naast haar in de zetel. In die zetel lagen grote kleurrijke gehaakte kussen. Met granny squares. Ik vond die fantastisch mooi. Mijn mama vond ze verschrikkelijk lelijk. Ik moest nog leren dat ik niet altijd hetzelfde moet denken als mijn mama en vond dat zeer erg.

Scène 2:
We gaan bellen. Ik schrik. De kamer is niet leeg! Daar zit de oudste dochter, in de zetel met de mooie kussens. Ze wiebelt naar voor en naar achter, met een boek op haar schoot. Ze is stil en steekt haar vingers in haar oren als mijn mama spreekt. Ik vraag haar wat ze doet. "Blokken", is het antwoord.

Scène 3:
Ik zit thuis in de zetel. Ik wiebel ritmisch op en neer, met een kussen onder mijn gat. Mijn mama vraagt wat ik doe. "Blokken", zeg ik. 

Dat het boek de essentie van het blokken was en niet het wiebelen op een kussen, had ik niet begrepen. Mijn mama lachte. Ik moest nog leren dat het niet erg is dat mijn mama mij op sommige punten een tikje dom vindt en vond dat heel erg. 

Sindsdien zijn studeren en granny squares samen in mijn hersenen gebakken.

Het kan geen toeval zijn dat ik bij de eerste examenperiode van mijn oudste zoon aan het haken ben geslagen.

Hij studeert. Ik zit naast hem, wiebel heen en weer en haak de kussens uit mijn herinnering.

zondag 7 december 2014

Madam




Om het even wat mijn zonen in hun handen krijgen, het eindigt met dood en verderf.

Ik was dus nogal verbouwereerd een madam met rode rok te vinden naast het slagveld en het monster.
Dat tafereel is nog niet af, dacht ik. Er ontbreekt een gruwelelement.

Ik vroeg er Josse naar. Hij ligt nog te rollen van het lachen.
"Een rokske! Dat zijn dynamietstaven gij kalf."

Mijn zonen zijn onbeleefd en eigenlijk heel voorspelbaar.

dinsdag 2 december 2014

Vasthouden


Heel af en toe heb ik sterk het gevoel dat alles goed komt.
Echt alles!
Vandaag was zo'n dag.

Een dag waarop reeds lang opgegeven dingen al een klein beetje in orde kwamen.

Een dag waarop ik de snoepjesroze auto zag vóór de interessante gevelrij.

Ik ga dat gevoel zo lang mogelijk proberen vasthouden en van de opluchting profiteren om rap rap andere projecten in gang te duwen. 


(Denk aan opstijgend vocht 
en rook in de gang.)


zaterdag 29 november 2014

Konijn


Vrijdagavond ging ik thee drinken bij Marysol.
Zij was vroeger mijn buurrouw. Toen dronk ik daar de hele tijd thee.

Marysol heeft behalve een man en twee zonen een konijn dat zomaar door het huis rondhuppelt.

Toen de thee al eventjes rode wijn was geworden, had het konijn de manchetten van mijn jas opgegeten. Vorige keer at het beest een stukje van mijn schoen op terwijl ik die nog aan had.

Het konijn voelde zich duidelijk een beetje schuldig (zie foto). En daarom ben ik naar huis gewandeld met een bruin lederen vestje uit Argentinië dat na acht jaar uit de kast bevrijd is.

Zo komt dat dus helemaal goed met mijn voornemen om geen kleren meer te kopen.


Mocht er iemand een dikke trui liggen hebben.
Ik heb de mijne verkeerd gewassen en
 heb er nu geen meer voor als het deze winter ooit nog eens vriest.

zondag 23 november 2014

TUBA/paus


TUBA. Een poging van ccDeurne om de TUrnhoutseBAan uit het slop te trekken.
Want dat is wat, die baan. Niet zo schandalig als het stuk in Borgerhout. Maar toch.

En ik zie dat wel zitten, die TUBA. Lege etalages weer vol.
Hoe die perfect gestylede mooie winkels hun plek vonden tussen de klassiekers.

En ook nog even tussendoor: 
de vazen- en glazenwinkel is aan het uitverkopen. 
Als je nog een paus wilt, moet je je misschien wel haasten.

dinsdag 18 november 2014

Vloekvlekken




Ik vind dat fantastisch om te zien. Zo van die enorme verfvlekken op straat. 
Streetart. Vloekvlekken.

Stilleven in keuken


Ik ben jaloers op mensen met keukenrolvrije keukens.
Ik heb dat een jaar volgehouden. Hoofdzakelijk uit ecologische overwegingen.

Maar dan komt er af en toe een vriendin met nog ergere defelaars dan die van mij. En dan zie je de paniek in die dames hun ogen omdat ze het met een vaatdoekje moeten redden.

Dus hops ik ben gezwicht.
Maar wel in stijl. Want je ziet toch dat het een duo vormt met mijn nieuwe etagère?

En hey: het zijn duurzame producten, dus ik ben getroost.

maandag 17 november 2014

Souvenir


Amsterdam.
Ik ben natuurlijk al heel lang fan.
Maar het blijft verbazen.

Telkens weer schitterende winkels bij. Café-interieurs zo uit de boekjes. Sprankelende herbestemmingen waar wij hier in Vlaanderen alleen van kunnen dromen. Stadsvernieuwing om u tegen te zeggen. Je moet maar eens bij Artis binnen lopen: zelfs op een nattehondendag slaan ze de stijl daar zo rond je oren.

Wat een plezier van daar een stukje van mee te krijgen naar huis.

En neen, ik kon mijn haren gisteren nog niet wassen. Want langs mijn haarlijn geurde het nog naar de schuimende douchegel van die lieve Astrid, die toch de reden is waarom ik daar moet blijven komen.

donderdag 13 november 2014

Cactusvijg


Elke week proberen wij een nieuw soort fruit uit.
Iedere keer een feestje voor Josse.

Vandaag nam ik cactusvijgen mee. 
Lekker! Iets te harde pitjes.

En plots beseften we dat we die in Rhodos gewoon zomaar overal hadden kunnen plukken.

woensdag 12 november 2014

Un ange passe

Op weg naar Berchem-Station passeert zo af en toe een man. Hij fietst de andere kant op. We kruisen elkaar meestal aan het Sterckshof.

Hij ziet mij altijd eerder dan ik hem. En roept dan luid en lachend. 

De eerste keer dat dat gebeurde was hij verlegen en viel ik bijna van mijn fiets.

Nu ben ik voorbereid. Ik bedenk op voorhand iets leuks om terug te roepen. Ik zwaai dan en fiets op wolkjes verder, de rest van de dag goed gezind.

Maar soms ook wel somber.

Want na drie jaar kan ik er nog altijd niet aan wennen dat mijn zonen de helft van de week los van mij opgroeien, los van mij de dag in fietsen.

maandag 10 november 2014

Trouwdag

14 jaar geleden ben ik getrouwd. Ik was toen 25 jaar en had klimop en witte rozen in mijn haar.

Hoewel ik ondertussen gescheiden ben, blijft die datum een baken voor mij.

Ik kan terugdenken aan een schitterende dag. Nooit eerder en sindsdien ook nooit meer, was ik zo bewust van wat ik deed en wat ik zei. Ik meende het ook volle bak. Mijn toekomstwens was glashelder. Iedereen was er en kon dat zien.

10 november is een dag geworden van begrip. Ik weet dat mensen veranderen met ouder worden. Dat opgeven soms het voorkomen is van zelfverraad. Dat je nooit nooit mag zeggen en zeker nooit ALTIJD.

zondag 9 november 2014

Strepen


Zeg nu niet dat je die zwarte strepen op de witte muur niet ziet.

Het argument is dat ik nooit heb gezegd dat dat niet mag, zo op de grond gaan zitten en met uw vuile sokken langs de muur omhoog kruipen om het licht aan te doen en dan lekker naar beneden glijden.

Dat argument klopt. Maar wordt toch niet ontvankelijk verklaard door het comité der hopeloze moeders.

woensdag 5 november 2014

Angst als optie

Op tv en in het echt, is angst een optie geworden.

Als je geen werk hebt, schrik om er geen te vinden.
Als je wel werk hebt, zoals ik, angst om dat werk te verliezen.
Of om dat te moeten doen tot je echt niet meer kunt.

Angst om voltijds en enthousiast te werken en toch maar heel sjuustekes toe te komen.

En als angst een optie is, valt de solidariteit weg.
Dat werd zo tastbaar de laatste dagen. Dat kroop zo zonder mijn vel.

Dus ben ik aan het twijfelen om toch maar lid te worden van een vakbond. Ondanks mijn hekel aan stakende plastiekzakken.

Want ik ben bang beste mensen. Bang dat mijn persoonlijke solidariteit en mijn verbouwereerd rechtvaardigheidsgevoel mij duur kunnen komen te staan en ons daarenboven geen snars vooruit gaan helpen.

zaterdag 1 november 2014

Galanterie (2)

Gisteren, Statiestraat Berchem.
Ik sta bij een winkel en laad mijn fietstassen overvol.
Een koppel schuifelt voorbij, allebei met rollator. Ze moeten achter elkaar gaan lopen, want ik sta in de weg.
De meneer keert terug op zijn pasjes, zet zijn karretje aan de kant, en houdt mijn vervaarlijk wiebelende fiets vast. Zo gaat het inderdaad wel beter.

Ik ben onder de indruk. Ik bedank voor zijn galanterie. 
De mevrouw recht haar rug en glimlacht fier.

Galanterie (1)

Twee keer was ik zwanger in Antwerpen. Na een maand of zes zag ik het telkens niet meer zitten om de Turnhoutsebaan af te fietsen naar het station.
Gelukkig genoeg tram en bus op dat traject.

Soms kon ik zitten. Soms ook niet. Drukke lijn natuurlijk.

Twee keer is er iemand opgestaan voor mij.
De eerste keer was dat een vrouw met een baby in de draagdoek.
De tweede keer een bejaarde dame die, de kruk in de hand, nog net iets soepeler de tram op sukkelde dan ik.

woensdag 29 oktober 2014

Daarom


Panamarenko weet waarom.
Ik ga proberen ook een beetje zo te leven.

Ga daar maar naartoe, 
naar die tentoonstelling in het Muhka.
En neem uw kinders mee.


maandag 27 oktober 2014

Verslag van een vrije dag

Kwart voor acht. 
Water-link gaat komen voor een "analyse". Eindelijk eens weten hoe dat water in de kelder komt. 


Winteruur. 
De zon piept al over de muur. Zelfs een vogeltje hier en daar.

Ik wacht.
En maak van de vier laatste dozen oude rommel drie. 


Analyse.
Dat wil zeggen dat ze met twee op uwen oprit gaan staan en zeggen dat ze denken dat het waarschijnlijk niet aan hen ligt en dat ge weer moogt bellen als ge kunt bewijzen dat het toch aan hen ligt.

Vriendennamiddag. 
Voor elke zoon één. Een ingenieur en een zachte romanticus. Zalig. Vier kinderen, dat gaat mij veel beter af dan twee. Ik hou zo van een volle tafel. Laat maar komen dat gebabbel dat lawijt en al die rommel overal. Makes me very happy.

Dit is in mijn slaapkamer want de andere kamers zijn al volgebouwd.
Avond. 
Ook voor mij een vriendin op bezoek. Lachen met onze gehavende dromen. Toosten op onze ongehavende trots en zelfzekerheid.
Mekaar beloven mekaar in de hand te houden.

Vaatwasser op.
Was ophangen.
Rekeningen betalen.
Lego opruimen.
Stofzuigen.
Lief sms-en.
Tanden poetsen.

En nu slapen. Dat ik uitgerust ben.
Want morgen weer een vrije dag.

Sokkel

Ik word er bijna bijgelovig van: als ik opkijk naar een koppel, donderen die geheid van hun hoge sokkel.

Jaloerse-heks-effect? 
Maar neen. Niet jaloers. Geen toversoep.

Mijn lat voor bewondering ligt gewoon heel hoog. Zo hoog dat velen erover struikelen. Want een groot gezin combineren met twee razend interessante jobs, een altijd hippe look en huizen die zo in de boekskes kunnen: ik ben er ondertussen achter dat dat eigenlijk niet haalbaar is. Ergens in de helft valt zo'n koppel dan door de mand en dan is er niets meer om naar op te kijken.

Ik ben dus op zoek naar nieuwe rolmodellen. Zo van die mensen waar alles gewoon gezellig is. Tikje saai is toegestaan.


Foto: van flickr.







zondag 26 oktober 2014

Delete


Hoe gelukkiger ik word, hoe makkelijker ik afstand doe van tastbare herinneringen.

Hier zie je mijn extern geheugen, klaar voor recyclage: 20 kg oud papier en een gigantische stapel babykleren die ik stiekem nog bewaarde.

Ruimte voor nieuwe herinneringen. Blije frisse.




woensdag 22 oktober 2014

Boek en feest

Vroeger was het op bepaalde vlakken zeker beter.

Over de publicatie van de inventarisgegevens kun je discussiëren. Die boeken waren kl*duur. En eens gedrukt, altijd gedrukt. Als zo'n pand dan afgebroken werd of voor de zoveelste keer veranderde van adres, kon je dat er alleen maar in potlood wat zitten bijkrabbelen. 

Dus ja: online is handiger, sneller, accurater, klantvriendelijker.

Maar. Maar. Maar.
Rond zo'n publicatie in een Boek mochten we wat meer show verkopen. Persconferentie, overhandiging aan Belangrijke Erfgoed Personen, tentoonstellingetje, receptie. Felicitaties niet te vergeten, ruikertje bloemen.

En ik mis dat wel.
Nu maken we een nieuwsbericht en daarmee is de kous af.

Ik stel voor dat we dat, bijvoorbeeld vanaf volgend jaar, toch weer een beetje anders doen.
Alle ideeën zijn welkom. Kernwoorden zijn budgetvriendelijk, leuk en feestje.


zondag 19 oktober 2014

De vloer


De vloer. Sinds ik hier woon een issue.

Burgerlijk denken moet ik vermijden. Want dat is spuuglelijk en zinloos duur. Voor je het weet heb ik eiken parket of grote blauwe hardstenen tegels. Of zit ik in het straatje van degelijk beige en makkelijk in onderhoud.

Ik wil een mooi, betaalbaar, degelijk en niet platgetreden pad.

Voorlopig definitief is de voorkeur voor OSB. Ook voor in de keuken. Daar gaat vernis aan te pas komen. En wie weet lak in het keukendeel.

Maar de voorbeelden die ik er hier en daar van zie, leunen aan bij wat ik wil.




woensdag 15 oktober 2014

Bijna 40 (3): kledingcrisis


Niet alleen ben ik niet ultraslank (meer).
Ook het jong en hups en hippie is voorbij.

Al wat ik had en goed vond, is nu stom. Of gewoon te klein.


Tijd voor iets nieuws. Geen nieuwe kleren; dat kan niet. Nieuwe combinaties. Andere stukken bovenaan die nu verwaarloosd worden. 

Het is tijd voor de pencil skirt als basisstuk. 
Na een uitgebreide studie via pinterest, ging de testperiode vandaag in.

Testpubliek: de collega's.
Context: het landschapsbureau.
Accessoire: de roze tas.

dinsdag 14 oktober 2014

Dop


Twee mannen in de dop.
Eén overduidelijke vetzak.
En één bedachtzame, die onvoorstelbaar dapper is. 

Foto's "opname ban" KSA, 
waarbij er nog eens lekker ouderwets met eten werd gesmost.



maandag 13 oktober 2014

Perfecte zaterdag




En toen brak, na uren regen, de zon door en werd het pas echt een perfecte zaterdag.

Foto's in Deurne, Rivierenhof en kerkhof: 
de perfecte groene erfgoedwandeling.

zondag 12 oktober 2014

Wiskundeleraar (2)

Wannes is bang van zijn wiskundeleraar.
Want die roept en is elke les boos.
En toen een kind een oefening moest voorlezen, kon die niet meer spreken van de schrik.

Ik ga een afspraak maken met die man. Vragen wat de bedoeling is. Vragen of hij dacht wiskundewonderen in een klas te vinden die voorbereidt op beroeps en technisch. Hem vertellen dat mijn zoon van mij felicitaties krijgt bij elke hak over de wiskundesloot. 

Vragen dat hij met mij een wedstrijdje rekenen doet.

Voor de leraars onder de lezers: 
Ik ben een fan van streng. Maar niet van schrik.

zaterdag 11 oktober 2014

Wiskundeleraar

Onze leraar wiskunde was klein en raar. 
En dodelijk saai, maar dat hoort natuurlijk zo.
 
In een zeldzame persoonlijke bui kwam een verhaal. Hij was afgekeurd voor legerdienst. En opgesloten voor verder psychiatrisch onderzoek. Na een paar weken lieten ze hem los. En toen was hij les gaan geven.

Hij lachte luid en hikkerig. De klas ook.

 


Het is zaterdag en het regent


Draaien met de wind, dat doe ik niet.
Keren met het weer, dat wel.

Maar nu niet. 
Het verzopen weer kan mij niet deren. Ik zit met zonen en logé, de verwarming goed heet, lekker binnen niets te doen.

vrijdag 10 oktober 2014

Klompenafdak


Met Sint-Mariaburg achter de kiezen, en een streepje Schotenhof zo tussendoor, geraak ik stilaan vertrouwd met het concept van het buitenverblijf van de rijke burger in de Belle Epoque. 

Met een voorkeur pittoreske houten details, en een grote beboomde tuin als vereiste, leunt dat daarenboven heel dicht aan bij mijn persoonlijke smaak.

Nu is er één steeds terugkerend detail dat mij raakt. Dat is het klompenafdak.

Al die villa's waren in de jaren 1900 al voorzien van een wc binnenshuis. Dat op zich is natuurlijk woonhistorisch gezien al sterk. Maar veel van die villa's hebben twee toiletten. Eentje binnen, en een tweede ook wel in het huis, maar enkel te bereiken via een deurtje vanuit de tuin. 

Boven dat deurtje zit dan een schattig afdakje, ter ondersteuning van het pittoresk karakter van de luxueuze villa. 

En ook om uw klompen onder te kunnen zetten. Want je denkt toch niet dat de tuinier zijn vuile kloffen mocht aanhouden om naar de wc te gaan?

 

dinsdag 30 september 2014

Sleutelkinderen


Ik ben opgegroeid in een dorp. Daar bestonden sleutelkinderen enkel in boeken. Ik vond dat erg zielig. En ik geloofde bijna niet dat dat bestond.

Mijn kinderen groeien op in de stad. Zij zijn sleutelkinderen. Ik vind dat erg zielig. Ik geloof nog altijd niet dat ik dat kan verdragen.

maandag 29 september 2014

Happy sunday


Zo allemaal lieffies bij mij. De zon die schijnt. En een geitje dat het leuk vindt gestreeld te worden.

zaterdag 27 september 2014